Tehnološki sistem za dobijanje čelika | seminarski diplomski

Ovo je pregled DELA TEKSTA rada na temu "Tehnološki sistem za dobijanje čelika". Rad ima 13 strana. Ovde je prikazano oko 500 reči izdvojenih iz rada.
Napomena: Rad koji dobjate na e-mail ne izgleda ovako, ovo je samo DEO TEKSTA izvučen iz rada, da bi se video stil pisanja. Radovi koje dobijate na e-mail su uređeni (formatirani) po svim standardima. U tekstu ispod su namerno izostavljeni pojedini segmenti.
Uputstvo o načinu preuzimanja rada možete pročitati OVDE.

Visoka Tehnološka Škola
Aranđelovac
Aleksandar Panić
Tehnološki sistem za proizvodnju čelika
Seminarski rad
Aranđelovac, 2010
Sadržaj
1 Definicija i osobine 1
2 Dobijanje čelika 1
3 Postupci dobijanja čelika 1
3.1 Pudlovanje 2
3.2 Besemerov postupak 3
3.3 Tomasov postupak 4
3.4 Simens-Martenov postupak 5
3.5 Dobijanje topljenog čelika u loncima 6
3.6 Dobijanje čelika u električnim pećima 6
4 Ispuštanje topljenog čelika iz peći 7
5 Podjela čelika 8
5.1 Prema stanju(obliku) u kome se čelik dobije iz peći 9
5.2 Prema vrsti peći iz koje se dobije čelik 9
5.3 Prema sastojcima čelika koji imaju odlučujući uticaj na osobine čelika 9
5.4 Prema osnovnoj namjeni 9
5.5 Prema mehaničkim osobinama 9
5.6 Prema strukturi 10
5.7 Prema kvalitetu 10
5.8 Prema načinu oblikovanja 10
6 Literatura 10
Definicija i osobine
Po klasičnoj definiciji čelik je legura gvožđa (Fe) i ugljenika (C) koja sadrži manje od 2,11 % ugljenika. Zbog svoje izuzetne pogodnosti za recikliranje čelik je sa stanovista ekologije skoro savršen materijal. Nevjerovatan raspon i fleksibilnost osobina kao i relativno niska cijena proizvodnje čine ga i dalje najšire korišćenim metalnim materijalom. Godišnja proizvodnja čelika u svijetu je oko 1.13 milijardi tona ( podaci iz 2005 god.).
Dobijanje čelika
Proizvodnja čelika vrši se sada gotovo isključivo indirektnim putem, tj. iz ruda gvožđa dobija se najprije sirovo gvožđe u visokoj peći, a zazim se ono prerađuje u čelik. Posto se čelik razlikuje od sirovog gvožđa po tome sto čelik ima manje ugljenika kao i ostalih primjesa, prerada se vrši sa ciljem da se iz sirovog gvožđa odstrani izvjestan višak ugljenika i drugih primjesa. Svi postupci kojima se postiže pomenuto odstranjivanje ugljenika i drugih primjesa sirovog gvožđa zasnivaju se na čišćenju, tj. oksidisanju i sagorijevanju.
Kiseonik potreban za sagorijevanje primjesa dobija se prvenstveno iz vazduha. Međutim, kiseonik iz vazduha ne vrši direktno oksidisanje primjesa, nego on najprije oksidiše samo gvožđe. Pri tome nastaju jedinjenja gvožđa i kiseonika (FeO), koja tada vrše oksidisanje primjesa. Tako se na primjer, oksidisanje silicijuma i mangana vrši na slijedeći način:
Si + 2FeO = SiO2 + 2Fe, odnosno
Mn + FeO = MnO + Fe.
Pri gornjim procesima ostaje jedan dio FeO u čeliku pa se on, kao štetan mora u što većoj mjeri odstraniti dezoksidacijom, koja se obično vrši dodavanjem sjajnog gvožđa ili fero-mangana.
FeO + Mn = MnO + Fe.
Kod proizvodnje topljenog čelika, pored dezoksidacije, mora se vršiti i ponovno ugljenisanje, jer se prilikom čišćenja dobija čelik iz koga je gotovo potpuno odstranjen ugljenik. Kod ponovnog ugljenisanja, koje se vrši dodavanjem fero-mangana , sjajnog gvožđa ili prašinastog uglja, čeliku se daje potreban procenat ugljenika.
...

CEO RAD MOŽETE PREUZETI NA SAJTU: WWW.MATURSKIRADOVI.NET