Modeli i načini osposobljavanja djece u saobraćaju | seminarski diplomski

Ovo je pregled DELA TEKSTA rada na temu "Modeli i načini osposobljavanja djece u saobraćaju". Rad ima 19 strana. Ovde je prikazano oko 500 reči izdvojenih iz rada.
Napomena: Rad koji dobjate na e-mail ne izgleda ovako, ovo je samo DEO TEKSTA izvučen iz rada, da bi se video stil pisanja. Radovi koje dobijate na e-mail su uređeni (formatirani) po svim standardima. U tekstu ispod su namerno izostavljeni pojedini segmenti.
Uputstvo o načinu preuzimanja rada možete pročitati OVDE.


Sadržaj:
I Uvod......................................................................................... 3
1.1. Uvod..................................................................................... 3
1.2. Teorija.................................................................................. 4
II Metodologija.......................................................................... 7
2.1. Predmet istraživanja............................................................. 7
2.2. Ciljevi................................................................................... 7
2.3. Hipoteze............................................................................... 7
2.4. Varijable.............................................................................. 7
2.5. Instrumenti.......................................................................... 8
2.6. Procedura i uzorak............................................................... 8
III Rezultati............................................................................... 8
IV Zaključak............................................................................. 14
V Literatura.............................................................................. 15
VI Prilozi................................................................................... 16
I Uvod
1.1. Uvod
Jedan od osnovnih faktora u bezbjednosti saobraćaja je čovjek, svih psihosocijalnih statusa, a posebno djeca koja su najčešće ugrožena ili su pak učestalije žrtve u saobraćaju. Zbog toga je primarna potreba adekvatna i blagovremena edukacija djece – najmlađih učesnika u saobraćaju. Već u predškolskom periodu djeca počinju da koriste jednostavna, ali veoma opasna prevozna sredstva: koturaljke, trotinet, bicikl, saonice itd. A već u kasnijim godinama, danas, sve više i popularne motocikle (skutere). Sva ova sredstva omogućuju znatno ubrzanje dječijeg kretanja, a to ih oduševljava i omamljuje. Sasvim je razumljivo da su ovakvi učesnici u saobraćaju veoma opasni po bezbjednost svih učesnika. Do pete godine života djete uglavnom razaznaje samo opasnosti koje su prosto bliže i lako vidljive. Ono nije u stanju da shvati da vozilo, koje se nalzi na izvjesnoj udaljenosti i brzo se približava, predstavlja opasnost.
Velikom broju saobraćajnih nezgoda u kojima stradaju djeca i sama doprinose, kako zbog toga što nisu svjesna opasnosti, tako i zbog toga što nisu osposobljena za bezbjedno i samostalno učešće u saobraćaju. Da bi se smanjili problemi stradanja djece u saobraćaju i društvo rasteretilo dijela štetnih posljedica koje zbog toga nastaju, potrbno je na vrijeme početi sa pripremom djece za bezbjedno učešće u saobraćaju, jer se nedovoljno znanje iz ove oblasti plaća životima i tjelesnim oštećenjima.
Edukativne mjere se već dugo smatraju sredstvima uz pomoć koji djeca uče kako da budu bezbjednija u saobraćaju. Značajna sredstva su bila posvećivana izradi, razvoju i realizaciji edukativnih programa.
Saobraćajna edukacija djece se uglavnom zasniva na čitanju udžbenika, slikanju slikovnica i sl. To nije pravi način. Knjige i slikovnice nisu pogodne kao edukativni materijal (barem ne za sticanje pješačkih vještina) jer se u njima ne mogu vidjeti realni odnosi u saobraćajnim situacijama. Nema realnog kretanja objekata, ne može se uočiti suština i ne može doći do prenosa znanja iz jednog konteksta u drugi. Neophodna je praktična obuka (treninzi) u ambijentalnim uslovima ili scenariju (situacione verzije).
Djeci treba obogućiti da suštinski shvate zbog čega dolazi do saobraćajnih nezgoda, kako pronaći bezbjedna mjesta za prelazak i dr. Udžbenici u školi moraju postojati, ali prilagođeni samo za učenje neophodnih pravila i propisa, ili kao podsjetnici, već u praksi naučenih stvari. Treba se koristiti video tehnikom i kompjuterskim simulacijama, organizovanjem saobraćajnih i drugih sličnih sekcija (saobraćajne patrole, edukacija od strane saobraćajne policije i dr.) u školama. U nemogućnosti obuke na ulici, treba u okviru svake škole napraviti prikladni poligon (što bliže realnom). Ovakvim pristupom uspješnije će se razvijati saobraćajna kultura i bezbjednost djece u saobraćaju.
...

CEO RAD MOŽETE PREUZETI NA SAJTU: WWW.MATURSKIRADOVI.NET