Odnos prava i pravde | seminarski diplomski

Ovo je pregled DELA TEKSTA rada na temu "Odnos prava i pravde". Rad ima 10 strana. Ovde je prikazano oko 500 reči izdvojenih iz rada.
Napomena: Rad koji dobjate na e-mail ne izgleda ovako, ovo je samo DEO TEKSTA izvučen iz rada, da bi se video stil pisanja. Radovi koje dobijate na e-mail su uređeni (formatirani) po svim standardima. U tekstu ispod su namerno izostavljeni pojedini segmenti.
Uputstvo o načinu preuzimanja rada možete pročitati OVDE.

Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu
Slavko Čelebić
ODNOS PRAVA I PRAVDE
esej
Beograd, januar 2009. godine 'Ime Pravde ne bi ljudi poznavali kad ne bi bilo nepravde' (Heraklit) "Pravda je jedan od najsjajnijih pojmova našeg duhovnog univerzuma. Bilo da je čovek pobožan ili nije, bilo da je konzervativac ili revolucionar, svako se poziva na pravdu i niko se ne usuđuje da je porekne." Univerzalnost kategorije pravde ne ispoljava se samo težnjom različitih subjekata da je prikažu kao glavni cilj svoje aktivnosti, već i činjenicom da su o njoj pisali i pokušavali da joj spoznaju suštinu mislioci najrazličitijih usmerenja: religijskog, filozofskog, politikološkog, psihološkog, biologističkog, pravnog, i dr. Shvatanje pravde u okviru hrišćanske političko-filozofske misli izgrađivalo se na osnovu različitih prethodnih temelja. Tu spadaju misli i učenja brojnih istočnjačkih filozofa, aristotelovske ideje o razlici između distributivne i komutativne pravde, stoička tumačenja opšteg zakona prema kojem su svi ljudi jednaki i racionalni, učenja rimskih jurista da svakome treba da pripadne ono što zaslužuje, itd. Jedno od izvorišta hrišćanskog sistema pravde je i učenje hebrejske političke filozofije u okviru koje je ideja pravde pratila različite faze razvoja jevrejske države. Prvi tip društvene pravde, u okviru ove koncepcije, zasnivao se na principima samopomoći, časti i uzajamne lojalnosti među ljudima, da bi se kasnije (u toku izgona) ovaj tip transformisao u božiju pravdu. Jedan od uzroka razvoja eshatološkog poimanja pravde kao naknade za zemaljske postupke koja će se ostvariti spasenjem i povratkom u carstvo božije, svakako je razočaranje njenim zemaljskim neostvarivanjem. Pravda, na taj način, dobija utopijsku formu koja značajno utiče na ponašanje ljudi u skladu sa proklamovanim religijskim načelima. U svojoj znamenitoj "Božijoj državi" (Civitas Dei), sveti Augustin (Aurelije Augustin) utvrđuje da svaka država koja je nezavisna od crkve ne može biti utemeljena na pravdi. To dokazuje činjenicom da je i u Rimu bilo perioda kada su se u republici obožavali demoni, pa bog nije dobijao ono što je zasluživao, odnosno ljubav. Jedina istinska država u kojoj je pravda dosledno realizovana jeste samo Božija država čiji je zemaljski predstavnik Crkva. Dok je Stari zavet počivao na zakonu, kao precizno utvrđenom odnosu između Boga i naroda, Novi zavet za osnovu ima ljubav. Crkveno pravo je u vreme vladavine cara Justinijana (Flavius Petrus Sabbatius Iustinianus) predstavljalo osnovu religijske pravde a kulminiralo je stvaranjem crkvenopravnog korpusa (Corpus Iustinianus). Međutim, to je bio samo jedan period u razvoju religijskog shvatanja pravde, jer je zakon, po svojoj suštini, statičan i ne može trajno da uredi različite odnose koji se neprestano menjaju.
smisla, nikakvu silu koja bi sjedinila ta dva sveta razjedinjena dubokom provalijom uzajamnog otuđenja... Na jednoj strani besmisleno i bezizlazno komeša se snaga instinkta a na drugoj - koprca se kao ptica bez krila razum, zaključan u prljavoj kolevci čovekovog bitka." U najboljem slučaju, sadašnja društva mogu biti samo zajednice sa manje ili više nepravde, ali ne i asocijacije u potpunosti zasnovane na pravdi i pravednosti. Uloga religije, u tom smislu, može biti veoma različita jer ona, s jedne strane..."dozvoljava čoveku da beskonačno proširi pojmove o samom sebi, a sa druge, da suzi te pojmove na beskrajno male i beznačajne dimenzije." Filozofsko poimanje pravde i pravednosti, takođe, nije jednoznačno određeno jer ga pronalazimo u svim značajnijim filozofskim školama i osnovnim filozofskim pravcima još od antropološkog perioda antičke grčke filozofije, a u delima predstavnika istočnjačkih filozofija i znatno ranije. Osnova principa pravde i pravednosti grčke političke kulture sadržana je već u tragedijama, mitovima i starim tekstovima. "Zaštitnici" pravde u tim izvorima bili su bogovi, koji su se njome koristili da bi ljudskim odnosima davali karakteristike jedne stabilne hijerarhije. Još je Hesiod isticao da je jedno od najvažnijih načela na kojima se zasniva zdrav društveni poredak, načelo pravde i pravičnosti. Stubovi društvenog života i društvenog poretka, za njega, jesu pravda i stid. Ove dve vrline razvijaju se i u okviru grčke tragedije, a postaju osnova i za Protagorinu etiku. Ljudska zajednica tako funkcioniše kao sistem relacija među različitim subjektima i održava se u ravnoteži delovanja dve suprotne društvene sile: pravde i nepravde, jer "ime Pravde ljudi ne bi znali da nije nepravde" (Heraklit). U tom duhu će i Platon, kasnije u svojoj "Državi", obnoviti shvatanje pravde kao organske koope
...

CEO RAD MOŽETE PREUZETI NA SAJTU: WWW.MATURSKIRADOVI.NET