|
Antička Grčka
Grčka je brdovita zemlja na krajnjem jugu Balkanskog poluostrva, bila
je naseljena još u praistoriji. Njena istorija počinje krajem III ili
početkom II milenijuma pre nove ere doseljavanjem indoevropskih plemena
koja su sebe nazivala Helenima, a Rimljani Grcima. Tokom II milenijuma
pre n. e. u Helenskom svetu su cvetale dve civilizacije: na ostrvu Krit
pod vladom grada Knososa, dok se na poluostrvu Peloponezu u srednjoj Grčkoj
razvila mikenska civilizacija.
Krajem
III i početkom II milenijuma pre n. e. na krajnji jug Balkanskog poluostrva
došli su Grci ili Ahajci.
Smatra se da su se spustili sa severa, iz oblasti oko Dunava. Došavši
u Grčku Ahajci su stanovništvu koje su tu zatekli vrlo brzo nametnuli
svoj jezik i običaje. U poslednjim stolećima i milenijumima pre n. e.
podelili su se na dva plemena: Jonce i Eolce.
U vreme kada su helenska plemena prodrla u Grčku na ostrvo Krit, cvetala
je bogata minojska civilizacija, koja je naziv dobila po mitskom kralju
Minosu. Krit je u početku bio podeljen na više manjih, nezavisnih kraljevina
koje su se međusobno sukobljavale. Sredinom II milenijuma pre n. e. one
su ujedinjene pod vlašću grada Kronosa, u tom periodu su Krićani gospodarili
istočnim delom Sredozemlja. Njihova moć počivala je na jakoj i dobro organizovanoj
floti. Uspostavljanje talasokratije tj. prevlasti na moru, pripisivalo
se Minosu.
U doba kritske talasokratije, minojska civilizacija se prostirala i van
Krita. Jedno od najvećih njenih žarišta bila je Gera, osrevo u egejskom
moru. Prevlast na moru i položaj Krita između Helade, Afrike i Azije omogućili
su lako uspostavljanje i održavanje trgovačkih veza širom Sredozemlja.
Talasokratija i ekonomski procvat Krita snažno su uticali na razvoj civilizacije.
Bogatstvo minojske kulture najbolje se ogledalo u ostacima kraljevskih
palata u pojedinim gradovima. Najčuvenija od njih je Minojska palata čiji
se ostaci i danas mogu videti u Knososu.
Dok je na Kritu cvetala minojska civilizacija, Ahajci su na poluostrvu
Peloponezu i u srednjoj Grčkoj osnovali niz manjih kraljevina. Jedna od
najznačajnijih bila je Mikena. Zbog toga se period uspona ovih država
naziva Mikenskim dobom (XVI – XII vek pre n. e.). Važni centri mikenske
kulture bili su još i Pilos i Tirint na Peloponezu, kao i Orhomen u Beotiji.
Moć ratobornih Ahajaca brzo se proširila i van Grčke. Oko 1400 god. pre
n. e. oni su prešli i na Krit i postepeno ga osvojili. Njihove naseobine
nikle su na ostrvu Rodosu i na zapadnoj obali Male Azije.
Pad Knososa pod Ahajsku vlast označio je kraj kritske talasokratije. Kritske
trgovce su u istočnom i zapadnom Sredozemlju zamenili Ahajci, koji nisu
imali dovoljno sirovina za proizvodnju.
Dorci su poslednje Grčko pleme koje se doselilo u Hejadi, bili su na nižem
stepenu razvitka od svojih suparnika Ahajaca i Jonaca.
Krajem XII veka pre n. e. najpre su prodrli u srednju Grčku, a zatim na
Peloponez preko korintskog zaliva. Dorci su na Peloponezu za relativno
kratko vreme razorili Mikenu, Tirint, Pilos itd.
U prvom naletu uništene su kuće van gradskih bedema, a u drugom je tvrđava
pretrpela velika oštećenja, ali se ipak održala. Tek je treći Dorski napad
doneo konačno uništenje Mikene (oko 1150 god. pre n. e.).
Dorska najezda obeležila je početak mračnog doba Grčke istorije. Rušenje
mikejskih prestonica dovelo je do opšteg opadanja Helade. Pokrenula je
i talas migracije Grčkih plemena ka istoku.
Eolci i Jonci su krajem XII veka pre n.e. počeli da osnivaju kolonije
na zapadnoj obali Male Azije. Najznačajniji među njima bili su gradovi
Efes i Malet.
Razdoblje grčke istorije koje je počelo dorskom najezdom smatra je „mračnim
dobom“zbogoskudnih izvora. Najviše podataka daju arheološki izvori i Homerovi
epovi „Ilijada“ i „Odiseja“. Zbog toga se ovaj period naziva Homepsko
doba (XII-IX veka pre n.e.)
Grčka je u Homersko doba bila podeljena na više nezavisnih država . Stanovništvo
svake od njih delilo se na plemena (file), bratstva (fratrije) i rodove
(genose). Vremenom su pojedini rodovi počeli da se izdvajaju bratstvom.
Ti rodovi činili su zametak aristokratije.
Na čelu svake zajednice stajao je kralj (bazileus). On je u ratu bio vrhovni
zapovednik vojske, o strategijama i podeli plena savetovao se sa vojnom
skupštinom, u vođenju državnih poslova oslanjao se na veće koje su činile
starešine najuglednijih rodova, sazivao je skupštinu.
Grčka je pretežno brdovita zemlja, ovakav reljef uslovio je njenu političku
rascepkanost. Heleni nikada nisu stvirili jedinstvenu državu, već su živeli
u polisima, nezavisnim gradovima – državama. Prvi polisi su se pojavili
u VIII veku pre n.e. Među najznačajnije se ubrajaju Sparta, Atina i Korint.
Polisi su nastajali ujedinjenjem seoskih zajednica ili manjih gradova
oko jednog upravnog, privrednog i kulturnog središta. U najstarije doba
je sva vlast u polisu počivala u rukama aristokratije. Zanatlije, trgovci
i seljaci nisu imali nikakvih političkih prava, zahvaljujući napretku
zanatstva i trgovine vremenom su počeli da se bogate i pripadnici srednjih
slojeva. Samim tim su tražili veću ulogu u upravljanju državom. Tako su
u grčkim polisima započinjale političke borbe za vlast.
Od VIII-VI veka pre n.e. osnivali kolonije u čitavom sredozemlju, na obalama
Mramornog i Crnog mora. Uzroci tih kolonizacija bili su traganje za plodnom
zemljom, nemogućnost prehranjivanja svoje porodice, a na osnivanje tih
kolonija uticali su ekonomski interesi (grčki trgovci su tragali za novim
tržištima).
Varvari su se pre kolonija upoznali s grčkim jezikom, religijom i načinom
života. Mnogi od njih primili su grčke običaje i kulturu. Taj proces se
naziva helenizacija..
Atina
Atina
(grčka Azija) je glavni grad Grčke. Nazvan je po boginji mudrosti iz grčke
mitologije, Atheni. Smatra se kolevkom zapadne civilizacije zbog svojih
kulturnih doprinosa u IV i V veku pre n.e. Bila je jedna od najjačih polisa
u Grčkoj.
Današnja Atina je moderan i veliki grad gde živi oko 3,8 miliona ljudi..
U VIII i VII veku pre n.e. u Grčkoj se postepeno razvila velika politička
sila predodređena da u trajanju od nekoliko vekova preuzme vođstvo u politici
i civilizaciji svih Grka. To je bio atinski polis osnovan na poluostrvu
Atici u plodnoj ravnici podno planine Himeta. Atinski polis je bio ekonomsko
i političko središte Atike.
Prema atinskim predanjima, na teritoriji Atike u najstarije doba nalazilo
se 12 posebnih, odvojenih i međusobno nezavisnih rodovskih zajednica.
Proces ujedinjenja Atike trajao je najmanje 200-300 godina. Ovako ujedinjena
postala je isključiv i moćan politički centar obdarenog jonskog naroda
sa dovoljno stanovnika i prirodnih bogatstava da bude gospodarica svih
Jonaca.
Sam proces ujedinjenja razlikovao se po tome što u Atici Mikenskog doba
nije bilo klase kmetova kao osnovice ekonomskog živta i što je novi poredak
uspostavljen putem evolucije i sporazuma. Ovde nailazimo na preokret nezavisnog
datuma vezan sa imenom mitskog kralja Tezeja, na promenu koju Grci nazivaju
sinoikizam. Sinoikizam je dugotrajan proces uslovljen bitnim promenama
u uređenju starih društvenih odnosa. Razvoj proizvodnih snaga društva
i razvoj produkcionih odnosa izazvali su potrebu za ujedinjenjem u formacije
šireg karaktera i time prevazišle okvir starih rodoplemenskih organizacija.
Nezavisne zajednice u Atici, svaka je posedovala svoju individualnost,
političko i finansijsko središte, sporazumele su se da obrazuju jedinstveno
kraljevstvo sa Atinom, jedinim središtem političkog, ekonomskog i religioznog
života. Ovako okupljanje prouzrokovalo je postepeno raspadanje kraljevske
vlasti i obrazovanje snažne aristokratije.
Društveno uređenje
Oko VII veka pre n. e. dolazi do stvaranja uslova za uspostavljanje klasnog
uređenja i države Atike. Podela građana se vrši po poreklu, odnosno stanovništvo
se delilo na aristokratiju i demos. Moćna rodovska aristokratija – eupartidi
(“oni koji potiču od blagorodnih očeva”) posedovala je najplodniju zemlju.
Njihovi posedi su bili koncentrisani u predelima tzv. XXXX “ravnica” koja
se prostirala sa severa I severozapada uz sam grad Atinu i predstavljala
najplodniji deo ove oblasti. Demos, narod činili su seljaci, zanatlije i
trgovci. Znatan broj stanovništva bio je zavistan od aristokrata. Seljaci
su živeli u unutrašnjosti Atike, gde su obrađivali zemljišne posede. Pojedinci
su vremenom toliko osiromašili i tom prilikom bili primorani da obrađuju
zemlju eupartida. Njih su zvali pelatima i šestodeoničarima, jer su pod
takvim uslovima obrađivali njihova imanja. Sva zemlja se nalazila u rukama
malog broja ljudi. Pri tom, ako siromasi nisu na vreme davali zakupninu
odvođeni su u ropstvo kako oni, tako i njihova deca, i sami zajmovi obezbedjivani
su ličnim ropstvom sve do Solonovog doba.
Kod atinjana u VII pre nove ere postojao je surov zakon za dužnike, po kome
je svaki dužnik bio obavezan da odgovara kreditoru kako svojom imovinom
tako i ličnom slobodom svojih članova, oni koji nisu odgovarali kreditnoj
obavezi pretvoreni su u robove svojih zajmodavaca. Time su krupni zemljoposednici
aristokrata potrebe za radnom snagom podmirivali radom sirotinju, koja je
od njih zavisila i radom robova koji su se zahvaljujući dužničkom ropstvu
regrutovali iz redova ranije slobodnih članova iste zajednice i time podrivalo
snagu zajednice.
Izmedju rodovske aristokratije, zavisne sirotinje i robova nalazio se međusloj
stanovništva, to su bili geomeri – seljaci – zemljoradnici koji su sačuvali
svoje posede i demiurci koji su delimično izgubili vezu sa zemljom. Ovu
podelu na eupartide, geomere i demiurge pripisuju se Tezeju.
Kada su se u Atini razvili zanati, robna proizvodnja i pomorska trgovina
stanovništvo koje je izgubilo vezu sa zemljom u grčkim polisima, koncentrisalo
se u samom gradu Atini, u Atinskoj luci Pireju u obalskom pojasu Paraliji.
Ova grupa stanovništva imala je neke zajedničke specifične interese. Pored
domaćeg stanovništva Atike izdvajala se grupa pridošlih stanovnika tzv.
meteka. Meteci nisu bili u sastavu Atinskih rodovskih fila i fratrija jer
su za to bile potrebne krvne veze sa Atinskom zajednicom, pošto su bili
van zajednice i nisu mogli dobiti politička i imovinska prava, prava vlasništva
na zemlji, vlastite kuće, plaćali su posebne dažbine ali su još uvek bili
slobodni.
Državno uređenje
Atinskom državom je vladao kralj. Saznanja po atinskimm kraljevima bazirana
su na predanjima, pa se mogu smatrati realnim, istorijskim činiocima.
Poslednji kralj prema predanju bio je kralj Kodro. Pošto se stanovništvo
delilo na aristokratiju i demos, moć eupartida temeljila se na velikim
posedima tako da je njihova moć slabila vlast kraljeva i tome je kraljevska
vlast ustupila svoje mesto upravi devetorici službebnih lica – arhonata
koji se svake godine birao iz reda Eupartida. Tako da su među njima bile
raspoređene osnove funkcije izvršne, vojne i sudske vlasti. Na čelu kolegijuma
arhonata nalazio se arhonat – epomim. Iza arhonata – epomima nalazio se
arhonat palemarh koji se nalazio na čelu atinske vojske, zatim arhonat
koji je nasledio religiozne obaveze kralja i time nosio titulu arhonat
– bosileus. Šest ostalih arhonata bili su arhonati – tesmoteti, čuvari
stari starih običaja koji su usmeno prenošeni sa kolena na koleno. Nakon
godinu dana vlasti su arhonati predavali novoizabranim magistratima, a
arhonati su time postali doživotni članovi aeropaga, tako se u Atini nazivalo
staro veće. Ime jedobilo po brdu Boga Aresa gde je aeropag zasedao. Nekada
je on predstavljao veće starešina popunjavajući se bivšima arhonatima
aeropag je postao najuticajniji organ aristokatske vlasti, u političkom
životu atinske zajednice aeropag je predstavljao vrhovnu istancu sudskih
sporova i njemu je pripadao odlučujući glas pri izboru arhonata.
Za socijalno – političku strukturu stare Atine bila je karakteristična
dominacija rodovske aristokratije. Ona je svojim rukama držala i političku
vlast, time je narodna skupština izgubila nekadašnji uticaj tako da više
nije imala nikakvu ulogu u društvenom životu Atinjana. Sama situacija
u Atini, atinski narod – demos bio je prisiljen da se pokorava aristokratskoj
vlasti, sve dotle dok nije našao dovoljno snage da otpočne borbu protiv
njih.
Braneći svoju slobodu i pravo od aristokratije koja ih je ugrožavala prešavši
u otvoreni napad protiv aristokratije. Atinski demos je bio nosioc uspostavljanja
novog progresivnijeg poredka, klasnog uređenja i države kao aparata vlasti
nove klase robovlasnika.
U socijalnom pogledu demos predstavlja svo slobodno starosedelačko stanovništvo
Atike i predstavljalo je protiv težu aristokratije. U njegov sastav pored
sirotinje, zavisnih najamnika i zanatlija bili su bogati seljaci koji
su sačuvali zemljišne parcele, vlasnici zanatskih radnji, trgovci, brodovlasnici.
Napredovanjem ekonomskog života u Atini rastao je broj imućnih i bogatih
ljudi nearistotelskog porekla. Sa druge strane proces socijalno – imovinske
diferencijacije odvijao se i u redovima demosa i unutar same aristokratije.
Jedni su aristokratski redovi osiromašili, drugi su se uključili u trgovinu
i pomorstvo čime su ih zaokupljali novi interesi koji su se razilazili
sa interesima zemljoradničke aristokratije Pediona.
Slobodno stanovništvo koje je bilo najsiromašniji sloj borilo se za ponovnu
podelu zemlje, ukidanje dugova i ukidanje dužničkog ropstva. Obezbeđeni
i bogati slojevi demosa koji su osećali sigurniju ekonomsku osnovu pod
nogama borili su se za postizanje političke dominacije i vlasti. Da bi
uspeli morali su da od atinskih eupartida oduzmu njihove rodovske privilegije
u korist onih čije poreklo ne potiče od blagorodnih a nisu zaostajali
od njihovih ekonomskih snaga i mogućnosti.
Drakonovi zakoni
Pored reformatora Tezeja politička zbivanja u Atini otkrivaju još jednu
političku ličnost, zakonodavci drakona kome legenda pripisuje najstariji
pisani zakonik. Njegovi zakoni su zanimljjivi po strogosti ranog krivičnog
zakonodavstva u aristokratskim grčkim zajednicama. Sam Aristotel, u svom
drugom delu “Politika” piše da su drakonovi zakoni bili samo obična beleženja
starih normi koje su se čuvale u usmenoj tradiciji normi tzv. običajnog
prava. U njemu se navode pravila o odgovornosti rodbine, ubice za izvršeni
zločin.
Drakonovi zakoni su prema svim podacima predstavljali prvi popis atinskih
zakonodavnih običaja. Ovde je karakteristično to što atinski pisci drakonove
zakone ne označavaju izrazom “Zakoni” već izrazom “Običaji”. Cilj zapisivanja
zakonodavnih običaja bio je u tome da se ogranniči samovolja sudija –
aristokrata koji su usmenu tradiciju tumačili u skladu sa egoetičkim interesima.
Zapisivanje zakona odgovaralo je željama demosa i treba reći da nije bilo
stvoreno bez borbe i pritiska demosa na aristokratiju. Sadržina ovih zakona
prema svedočanstvima antičkih autora s kraja V veka i kasnijeg doba, u
njima se radilo o krivičnim delima: raznim vrstama ubistava, o krađama,
o vođenjima procesima i o kaznama koje su se izricale za razne zločine.
Ovi zakoni čuveni su po svojoj strogosti i nečovečnosti jer za najmanju
kaznu predviđena je smrtna kazna.
Drakonovi zakkoni u pogledu kažnjavanja za ubistvo trebalo je da zameni
instituciju krvne osvete. Za izmirenje sa ubicom zahtevao se prstanak
najbliže rodbine, ako ne postoji bliska rodbina izmirenje se vršilo pred
desetoricom članova fratrije i odgovornost je bila nad samim ubicom, a
ne na njegovoj rodbini. U njegovim zakonima razlikuju se ubistva s predumišljajem,
bez predumišljaja i ubistva izvršenog u odbrani.
Za svaku vrstu ubistva određivalo se poseno mesto gde je obavljan pretres:
za ubistvo bez predumišljaja – palidijum, za ubistvo sa predumišljajem
– aeropag. Na posebnim mestima se sudilo onima koji su i u izgnanstvu
ponovo počinili zločin – ubistvo, optuženi u ovom slučaju nije mogao da
uđe natlo Atike, već je za vreme suđenja koje se obavljalo na obali mora,
blizu Pireja, morao da stoji u čamcu. Za Drakonovo ime vezani su zakoni
koji su se odnosili na ponašanje građana. Jedan od zakona određivao je
kazne za “besposličenje” i nekoristan život.
Solonove reforme
Ljudi su se obogatili baveći se zanatstvom i trgovinom, želeći da učestvuju
u vlasti ravnopravno sa eupartidima. Zbog toga su Atinu često potresle
političke borbe. Iz njih se na kraju rodilo novo državno uređenmje – demokratija,
u kome je vlast pripadala demosu, tj. narodu.
Prvi korak ka uspostavljanju demokratije bile su Solonove reforme. On
je 594. godine pre nove ere izabran za arhonata, sa posebnim ovlašćenjem
da donese nove zakone. Solon je građane Atine podelio prema bogatstvu
u 4 razreda:
• prvom razredu pripadali su građani koji su od svog imanja dobijali
godišnje najmanje 500 medimna žita ili ulja ili vina. Tu su se najbogatiji
građani zvali pentakosiomedimni.
• drugom razredu koji se zvao hipeji (konjanija), primali su 300 medimna
prihoda.
• u treći razred ušli su srednji seljaci koji su imali prihod najmanje
200 medimna. Zvali su ih zengiti.
• svi oni koji su imali prihod manji od 200 medimna, ili nisu uopšte imali
zemlje pripadali su 4 razredu i zvali su se teti (nadničari).
Svaki od tih razreda imao je određena prava u političkom životu. Služba
arhonata bila je dostupna samo pripadnicima prva dva razreda, koji su
bili najimućniji. Građani prva tri razreda imali su pravo da zasedaju
u Veću četiri stotine, koje je ustanovio Solon. Pripadnici četvrtog razreda
mogli su da zasedaju i glasaju samo u Narodnoj skupštini.
Druga Solonova mera bila je uidanje i zabrana dužničkog ropstva. Prodaja
dece je bila zabranjena, građani koji su bili prodani u ropstvo u tuđe
zemlje, otkupljeni su na državni trošak. Solon nije sproveo narodni zahtev,
da se eupartidijske zemlje razdele seljaštvu. Iako su eupartidi ukidanjem
dugova bili vrlo oštećeni, oni su i dalje sačuvali svoje velike posede
i time zadržali veliki uticaj u državi.
Solon je preuzeo niz mera koje su doprinele ekonomskom razvoju Atine.
Pošto je jedan od glavnih poljoprivrednih proizvoda bilo maslinovo ulje,
zabranio je izvoz svih državnih proizvoda. Podsticao je na razvoj zanatstva.
Pošto su se članovi aeropaga i arhonati zakleli da će poštovati njegove
zakone, odredio je da oni važe 100 godina i napustio Atinu.
Klistenovo zakonodavstvo
Posle pada tiranije u Atini je došlo do niza građanskih nemira koja
će radikalnom reformom okončati Klisten iz porodice Alkmeonida.
Pokušaj plemstva da obnovi svoju dominaciju, podstaklo je Klistena da
počne reformu novog državnog uređenja u korist demokratije. Klistenov
cilj je bio dvostruki: sa jedne strane konačno srušiti značaj rodova i
rodovskih grupacija i izmešati stanovništvo. Sa druge strane pojačati
ulogu i značaj gradskog stanovništva u političkom životu. Da bi ostvario
svoju zamisao, Klisten je počeo da menja celokupni sistem klasne podele
društva i da obrazuje izborne oblasti. Osnovne izborne jedinici iz središta
života u svakoj oblasti postale su deme ili opštine čije je središte bilo
neko selo ili grad u Atici. Svi građani koji su bili nastanjeni na teritoriji
jedne deme upisivani su kao njeni stanovnici i time dobijali punagrađanska
prava. U tom slučaju pojedinac više nije mogao pripadati nekom rodu ili
plemenu. Deme su u zavisnosti od geografskog položaja bile razvrstane
u tri grupe: grad Atina, obala i atička ravnica zajedno sa okolnim brdima.
Prirodno je to što je u svakoj ovoj grupi glavni slog stanovništva bio
brojniji od ostalih. Trgovački i zanatlijski element preovlađivao je u
gradu. Mornari, obalski radnici i ribari na obali, a zemljoposednici bilo
krupni ili sitni u unutrašnjosti zemlje. Svaka od ovih grupa podeljena
je na 10 tiranija, svaku tiraniju činilo je više dema, a tri tiranije
po jedna iz svake grupe obrazovale su filu, što znači da je od 30 dobijeno
10 novih teritorijalnih fila, i time je svaka od 3 društvene klase bila
zastupljena u svakoj fili.
Sve file su postale temelj celokupnog političkog i vojnog života. Svaka
od njih je davala po vojni odred pod komandom oficira stratega. Članovi
sudskog veća i Veća pet stotina, magistrati su birani iz 10 fila. U okviru
fila svaka dema je imala svoje lokalne nadležnosti, izborne činovnike,
svog demarha, mesni savet i budžet, i time obavljale sve lokalne poslove,
starale se o lokalnim kultovima i o lokalnom redu. Njihova dužnost bila
je da pripremaju spiskove birača i poreskih obveznika za državu, a file
su pored toga imale predstavnička tela sa ograničenom funkcijom i može
se reći da su one obavljale lokalne poslove drugorazrednog značaja.
Deme i file su organizovane da bi građani bili po broju tačno zastupljeni
u Veću pet stotina. Ovaj pokušaj upravljanja zemljom putem predstavničkog
domabio je veomapoučan. Svaka dema srazmerno broju građana birala je kandidate
za Veće. Članovi Veća birani su pomoću kocke, ukupno 50 iz svake file.
Predhodni sastav Veća razmatrao je moralne kvalifikacije novih članova.
Skup od pet stotina bio je uparavni forum koji je odlučivao o finansijama,
ratu i spoljnjoj politici. Magistrati su, sem kad je u pitanju neka verska
i sudska obaveza bili izvršioci njihovih odluka. Tesno povezani sa radom
Veća bila su dva kolegija koje je Klisten dodao instituciji magistrata.
Prvom kolegijumu bile su poverene finansije, dok je drugi imao pod svojom
komandom 10 odreda milicije. Pošto je Veće pet stotina bilo najviše brojno
telo da bi moglo obavljati svakodnevne poslovne obaveze je preuzimao formu
zvanu tiranija i čiji je sastav brojao 50 članova. Njihov mandat je trajao
deseti deo godine, a njen predsednik zasedao samo jedan dan.
Veće pet stotina nije imalo zakonodavnu vlast, zakoni su donošeni na skupovimaNarodne
skupštine. Sudska vlast bila je u rukama Helileja i sačinjavali su ga
predstavnici naroda. Njih su birale file po istom principu i na isti način
kao Veće. Magistrati su birani isključivo među imućnim građanima. Ovakvim
ograničenjima demokratskih shvatanja pribeglo se iz nužde zato što država
nije nagrađivala građane za vršenje javnih dužnosti ni uzgredne troškove.
Vojska je najzad dobila karakter narodnih odbrambenih snaga. Fili je davala
po jedan odred pešadije i konjice pod komandom oficira. Položaj polimarha
je preživeo Klistenovu reformu, svaki od 10 stratega naizmenično je komandovao
vojskom. U klistenovim reformama jedino je mornarica ostala netaknuta.
Klistenovim reformama završeno je stvaranje snažne i sdministrativne Astinske
države. Njeno se uređenje zasnivalo na učešću celokupnog stanovništva
u upravljanju državom. Atinski princip društvenog uređenja je s pravom
nazvan demokratija jer je gospodar i upravljač zemlje bio narod.
Godine 502. pre nove ere Klistenov ustav je stupio na snagu. Tim ustavom
nije okončana stranačka borba niti ukinuta nejednaka raspodela dobara.
Ostala su oba ova zla, a sa njima i žestoki sukoi. Atinjani su svojim
stavom ublažavali i otklanjali oštricu tih zala. Svaki Atinski građanin
naučio je da svoju državnu upravu gleda kao na nešto što se poistovećuje
sa građanstvom u celini. Svaki pojedinac sebe smatra radnim delom državne
mašine.
Grčko – persijski ratovi
Krajem
VI veka pre nove ere Grčko persijski
ratovi odigrali
su važnu ulogu u životu zemalja sredozemnog mora. Rat se vodi između
Persijskog carstva i gradova – polisa u Grčkoj od 492 do 449 godine pre
nove ere. Da bismo razumeli tok događaja ratova, moramo se uoznati
sa istorijom Persije.
Sredinom VI-og veka pre nove ere pesijska država dostiže veliku moć. Njeni
uspesi za vreme Kirovog carstva uznemirili su susedne zemlje, a naročito
Libiju, jaku državu na severozapadnom delu Male Azije koja je takođe dostigla
velku moć za vreme vladavine Kreza. Rat se završava porazom Libije, zarobljavljanjem
Kreza i zauzimanjem Sarda. Da bi Kir obezbedio Persiji izlaz na Egejsko
more,napada Jonske gradove koji nisu mogli da se oduru sili Persijske
vojske tako da su se ubrzo predali Persiji. U to vreme Persijanci su posedovali
velika prostranstva od reke Inda na istoku do Sirije, Fenikije i Egipta
na zapadu. Pod njihovom vlašću bili su mnogi grčki gradovi na zapadnoj
obali Male Azije. Posle smrti Kira, zamenjuje ga sin Kambiz koji nastavlja
očevim stopama i zauzimaEgipat. Da bi stvorio jaku pomorsku flotu Kambiz
jača feničansku flotu, oni su bili iskusni pomorci i time postali jezhro
pomorske flote Persije koja se pretvorila u ogromnu snagu.
Kambiza zamenjuje Darije I mnoge je ustanke ugušio koji su izbili u pojedinačnim
delovima države i time postao vladar ogromne teritorije. Granice njegove
države pružale su se od Helesponta do Inda i od Nila do obala Grčkog i
Kaspijskog mora.
Pritajanje Malo Azijskih Grka predstavlja važnu političku ulogu u istoriji
persijske carine. Novi podanici došli su sa novim idejama i navikama koje
se potpuno razlikuju od ideja i navika karakterističnim za ostale delove
zemlje. Sa druge strane bio bi apsurd vladati Malom Azijom, a ne vladati
njenom obalom. Osvajanjem Male Azije Persija je bila prinuđena u osvajanju
Grčke i njenom pripajanju. Uslovi ovog plana bili su povoljni. Matična
Grčka je bila izdeljena na male državice koje su stalno bile u sukobu,
ljubomora među polisima i unutrašnja podela grada na društvene slojeve.
Zbog ovakvog političkog stanja izgledalo je da se Grčka može lako pobediti.
Bilo je jasno da evropski Grci ne mogu savladati, sve dok se persijska
granica ne pomeri i poklopi sa granicama grčkih država na moru i na kopnu.
Pre nego što pripoje Grčku oblast pod svoju vast, morali su osvojiti Grčka
ostrva, naročito severni deo Balkanskog poluostrva postojbinu tkačkih
plemena dobro poznata Persijancima u Maloj Aziji. U tome ih je sprečila
Skitska imprija koja se učvrstila na severnom delu Crnog mora, a stupila
u dodir sa Grcima. Zbog toga je Persija bila primorana da zaustavi nadiranje
Skita u pravcu zapada i juga. Persija u to vreme nije nameravala da pokori
Skitsku kraljevinu u južnoj Rusiji, već je morala da potisne Skite sa
Dunava i da ih spreči u širenju na Balkansko poluostrvo.
Da bi uspeo u ovome, Darije je 512. godine pre nove ere izvršio pohod
protiv skita i uspeo u celini. Pretvaranje Trakije u persijsku provinciju
odvijalo se brzo i bez ometanja spolja. Ovo je bio ustanak Mileta i još
nekoliko jonskih gradova pod nazivom Jonski ustanak od 499. do 494. godine
pre nove ere. Borba je bila veoma duga i završila se propašću Jonije.
Milet je osvojen i spaljen, deo stanovnika su pobili, a deo preselili
u unutrašnjost Persije.
Maratonska bitka
Nekoliko godina nakom sloma Jonskog ustanka, Darije se spremao za veliki
pohod na Heladu radi kažnjavanja Atine i Eritreje zbog učešća u Jonskom
ratu. U stvari, prava namera Darija je da osvoji čiatavu Heladu. U Egejsko
more 492. godine pre nove ere je prešla persijska vojska i iskrcala se
na Maratonskom polju u Atici. Pobedu u borbi koja se ovde odigrala odneli
su Atinjani iako su njihove snage bile malobrojnije. Na čelu Atinjana
nalazio se Miltijad, vojskovođa koji je odlično poznavao veliku vojsku.
Njegoava vojnička obdarenost i poznavanje neprijatelja odigrali su odlučujuću
ulogu u slavnoj pobedi na Maratonskom polju.
Miltijad je zajedno sa vojnicima znao da samo od njih samih zavisi hoće
li Atina pasti u ropstvo ili će ostati slobodna, zatim je svoje vojnike
razvrstao u zbijene redove. Grčka pešadija je bila bolje naoružana i disciplinovanija
od persijske. Grci su se u ovoj borbi oduševljeno borili, jer su branili
svoju domovinu. Kada je u zoru počela borba Atinski vojnici su svojim
kopljima napali persijske strelce. Tako snažan napad Persijanci nisu mogli
izdržati, pa su počeli da se povlače. Atinjani su ih gonnili i ubijali.
Pretrpevši velike gubitke, Darijeve snage su se na kraju dokopale svojih
brodova i povukle iz Grčke. Nakon pobede jedan Atinski vojnik trčao
je 42 km do Atine da bi javio radosnu vest o pobedi, došao je do Atine
i rekao “Pobedili smo” i istog trenutka izdahnuo. Od tog dana se
u njegovu čast i čast boraca na Maratonskom polju stari Heleni su napravili
igru koja se zove “maraton”, koja se i danas izvodi na Olimpijskim
igrama.
Posle Maratonske bitke, vodeća uloga u političkom životu Atine pripala
je čuvenom državniku Temistoklu koji je postavio temelje atinske pomorske
moći. U raspravi od 482. pre nove ere zalagao se da neočekivani dobitak
utroši za izgradnju flote. Od 200 ratnih brodova koji će činiti kičmu
grčkog otpora persijskoj mornarici.
Bitka na Maratonskom polju
Termopilska bitka
Termopilska bitka je vođena između saveza Gčkih gradova – država i Persijskog
carstva kod Termopilskog prolaza u centralnoj Grčkoj, avgusta 480. godine
pre nove ere.
Godinama
se kralj Persije Kserks pripremao da nastavi rat protiv
Grka. Pripreme za ove ratne operacije do sitnica bile su isplanirane, a
plan pohoda besprekorno izrađen. Kserks je 480. godine pre nove ere dopremio
ogromnu vojsku i mornaricu u Maloj Aziji. Da bi Persijska vojska prešla
iz Azije u Evropu, morala je da sagradi most, ali je most od brodova posle
oluje srušen. Nakon toga su sagradili bolji i čvršći most, kojim su sa lakoćom
prešli u trakiju. Da bi se suprostavili Persiji formirali su savez grčkih
gradova – država pod vođstvom Sparte koja je imala najbolje opremljenu i
istreniranu vojsku u Grčkoj. Najpogodnije mesto sprečavanja Persijanaca
za ulazak u Grčku izabran je planinski kanal Termopile, ključnog mesta za
centralnu Grčku. Taj prolaz je izuzetnno uzak, sa jedne strane oivičen planinama
a sa druge strane morem. Duž tog planinskog prolaza Grci su napravili mali
zid koji im je služio za odbranu. U avgustu 480. g. p. n. e., brojčano slabiji
Grci suprostaviše se persijskoj armiji koja je bila mnogo brojnija od njih.
Grčkom vojskom zapovedao je Spartanski kralj Leonida.
Kada je Kserks čuo koliko ga mala vojska čeka, mislio je da će se Grci povući
pa je pričekao tri dana. Leonidini ljudi su se u klancu borili protiv najboljih
pojedinaca koje Kserks poslao na njih. Četvrtog dana Kserks je naredio da
se klanac osvoji, tada su persijanci pronašli slabo čuvano planinsku stazu
i zašli leoncima iza leđa i tako osvojiše klanac. Persijanci su bili lagano
naoružani, sa slabijim oklopima. Disciplinovani spartanci su se nekoliko
puta povlačili sa brzim povratkom u raniju poziciju zadajući tim brzim manevrima
velike gubitke persijancima. Zbog terena Persijanci nisu uspeli da opkole
Grke, tako da njihova brojčana prednost nije dolazila do izražaja. Drugog
dana bitke opet su Spartanci pobili ogroman broj Persijanaca, zatim je Kserks
odlučio da pošalje na Grke elitnu kraljevsku gardu da bi razbili Spartansku
vojsku, ali oni nisu imali snage za to, ali bez obzira na to oni prođoše
u Grčku.
Leonida je 11. avgusta 480. godine p.n.e. otpustio grčke vojnike kućama
osim Spartanaca i Tespanaca. Leonida i njegovi vojnici borili su se junački
do kraja dok ne izginuše svi do jednog. Osvajanjem Termopilskog klanca,
omogućeno je Persijancima da kontrolišu široke oblasti sve do Korinta. Pobednici
Persijanci su pretrpeli velike gubitke.
Atika je bila prva žrtva. Stanovništvo Atine i Atike je preseljeno Salaminu
i Eginu.Persijanci su Atinnu opljačkali i spalili.
Bitka kod Argemizija se vodila u isto vreme kad i Termopilska bitka. To
je bila primorska bitka između saveza grčkih gradova i Persije, ova bitka
je deo grčko – persijskih ratova. Bitka je završena nerešeno.
Grci su imali manje brodova od persijanaca, ali su njhovi brodovi imali
jače kljunove pa su tako lakšee potapali persijske brodove. Trećeg dana
dolazi do velike bitke kod Severnog Rta Eubeje Argemizija. Pošto su persijanci
imali više brodova pokušali su da uhvate u zamku Grčku flotu, da bi im onemogućili
povlačenje, ali u tome nisu uspeli zbog malog prostora i mesta za manevrisanje,
tako da su Grci uništili dosta njhovih brodova. I Grčka vojska flota je
pretrpela dosta gubitaka ali ne koliko Persijska.
Bitka kod Salamine
Bitka
kod Salamine je bitka između udružene flote Grčkih poolisa i persijske
flote. Ova bitka je bila najslavnija i najveća pomorska bitka starog veka.
Bitka je vođena blizu Atine u uskom prolazu između ostrva Salamine i Pireje
u Grčkoj. Iako su Persijanci imali daleko više brodova, Grci su odneli
pobedu i to odlučujuću nad moćnom Persijskom flotom. Ova bitka označava
prekretnicu Grčko – persijskog rata, jer nakon nje persijski car Kserks
povlači svoju armiju u Persiju.
Osvajanjem Termopilskog klanca, put u Atiku je bio otvoren. Atinjani na
predlog Temistokla prevezaše žene, decu, starce, robove i ostalu imovinu
na otoke Salaminu i Eginu. Svi muškarci koji su bili sposobni za borbu
ukrcavaše se nalađe, pa Persijanci zauzeše, opljačkaše i spališe Atinu.
U uskom tesnacu između Salamine i Atine nalazila se saveznička Grčka mornarica.
Između zapovednik Spartanaca i Temistokla došlo je do svađe i neslaganja
o nužnosti bitke kod Salamine. Oni su želeli da se bore bliže Korinta,
da bi se u slučaju poraza mogli povući na glavno kopno i očekuju da ih
Persijanci napadnu kopnenim putem. Temistokle je zajedno sa Atinjanima
dokazao da je borba sa Persijancima uski Salaminski tesnac najpogodniji,
što mu je i pošlo za rukom da se njegov predlog usvoji.
Bitka je započela rano ujutru napadom grčkih lađa na persijsku mornaricu
koja je bila sastavljena od teških brodova, pa zbog toga nisu mogki manevrisati
na uskom prostoru, a samim tim je olakšalo atinskim brodovima da uništavaju
opasnije neprijatelje – Feničane, a zatim je pomogla Peloponežanima da
pobede drugo krilo persijske mornarice. Persijski brodovi su se navukli
na grebene, sudarali međusobno i tonuli. Bitka se predveče (najverovatnije
28. septembra) završila pobedom Grka. Persijanci su imali velike gubitke,
jer za razliku od Grka mnogi nisu znali da plivaju, a oni koji su doplivali
do obale pogubljeni su. Kserks je uništavanje svoje flote gledao sa zlatnog
trona, sa obale.
Bitka kod Plateje
Bitka kod Plateje je bila bitka za opstanak grčkih polisa.
Posle
bitke kod Salamine, Kserks se sa delom vojske vraća u Persiju, a u Grčkoj
ostavlja Mardonija na čelu okupacionih persijskih trupa, da bi sa Grcima
nastavio borbu. Godine 497. pre nove ere Grci su se sukobili sa Mardonijevom
vojskom kod Plateje u Beotiji. U toj bitci Persijanci su potučeni, sam
Mardonije tada izgubi život. Iste godine grčka mornarica je porazila i
spalila persijsku mornaricu kod Mikele u Egejskom moru blizu obale Jonskog
područja. Sa druge strane posle bitke kod Plateje persijska kopnena armija
se povukla u Malu Aziju pod komandom Artabaza. Sa ovim su Grčko – persijski
ratovi završeni. Ovo je bila zadnja Persijska invazija na Grke sa ciljem
potpunog osvajanja tuđe zemlje za svoje ugnjetače.
Pobede Grčke nad Persijancima su od velike istorijske važnosti, jer su
time odbranile grčke polise od stranog osvajača i očuvale ih od domaćih
nazadničkih krugova i sveštenstva koji su bili na vlasti. Ove pobede su
omogućile dalji razvoj robovlasničke Demokratije u Grčkoj i procvat grčke
kulture.
Osnivanje Delskog saveza
Glavne Grčke pobede za vreme Grčko
– persijskih ratova održane su na moru. Atina je tada imala najjaču
mornaricu i zahvaljujući tme bila najzaslužnija za proterivanje neprijatelja.
Ugled Atine je brzo rastao. Linije grčke državice sklopile su sa Atinom
savez. da bi se odbranile od persijske opasnosti.
Izlaskom Sparte i peloponeskih gradova iz saveza grčke države su bile
sa Persijancima, zbog toga su uputile svoje delegate na ostrvo Delos.
Tu je 477. godine pre nove ere doneta odluka da se sačuva savez koji je
dobio naziv delski.
Delski savez sa sedištem na ostrvu Delosu u Egejskom moru osnovan je 488.
godine pre nove ere. U početku je savez predstavljao ligu nezavisno –
ravnopravnih grčkih gradova. Savez je obuhvatao pored Atine Helenske polise
sa ostrva u Egejskom moru i obala Male Azije i grčke kolonije na Hespontu.
Njihov cilj je bio da nastave borbu protiv persijanaca radi osvete zbog
razaranja i nesreće počinjene u Heladi i oslobađanje Helena kji su bili
pod njihovom vlašću.
Za ostvarivanje ovih ciljeva saveznici su se pod vođstvom Atine obavezali
da za zajedničku mornaricu opremaju određen broj brodova sa posadom i
da se u savezničku kasu na Delosu uplaćuje određena svota novca radi pokrivanja
zajedničkih vojnih troškova. Vrhovni organ saveza bilo je Veće koje se
sastojalo od predstavnika svih gradova sa jednakim pravom glasa.
Atina kao vlasnica flote u savezu je zauzela vodeće mesto. poverena joj
je vrhovna komanda u predstojećim vojnim operacijama. Može se reći da
su Atinjani imali vodeću ulogu u organizacionim i finansijskim poslovima
Delskog saveza još od njegovog obrazovanja.
Obrazovanje Delskog saveza u vojnom pogledu bilo je opravdano. Kimon Miltijadov
sin, atinski vojskovođa, zajedno sa saveznicima napao je persijske garnizone
na Tračkim obalama, radi oslobađanja tračkog primorja zbog izvoza građe
koju su Grci izvozili za izradu brodova. Oslobodivši nekoliko manjih mesta
od Persijanaca, saveznici su opkolili glavno uporište koje se nalazilo
na ušću reke Strimona Eion. Posle pada Eiona, Persijanci su izbačeni iz
Trakije.
Odmah nakon toga Kimon napada ostrvo Skiros gde je ubijen kralj Teze radi
osvete za Tezejevu smrt. Osvajanje Skirosa bilo je veoma strateški važno.
Njihovo stanovništvo se bavilo gusarenjem i time predstavljalo opasnost
na pomorskim putevima za Helesponit.
U isto vreme kada su napali Skiros, Atinjani su pokorili Vizant. Posle
velikog uspeha Artinjani su sa svojim saveznicima napali Persijance na
ušću reke Eurimedonta oko 469. godine pre nove ere. Borbe su vođene i
na kopnu i na moru. Persijanci su sa velikom flotom i jakom kopnenom vojskom
pokušali Grcima da nanesu velike udarce, kao odgovor na udarce koje su
pretrpeli od njih, ali u tome nisu uspeli. U ovoj borbi Persijanci su
pretrpeli poraz, ubijeni su car Kserks i njegov sin Darije. Posle njihove
smrti na presto persijanaca postaviše Ksersovog mlađeg sina Artakserksa.
Sve ratne operacije koje su odigrane u Maloj Aziji, svi ti gradovi bili
su pod vlašću Persijanaca i tada su im oduzeti. Svi novooslobođeni su
uključivani u sastav članstva Delskog saveza. Malo po malo Atinjani su
počeli da se mešaju ne samo u unutrašnji život ovih novooslobođenih gradova
već i u život svojih saveznika u okviru Delskog saveza.
Atinska pomorska država
Za pretvaranje Delskog saveza u Atinsku pomorsku državu postojalo je
mnogo razloga. Od njenog osnivanja Atina je imala vojnu pomoć, a vremenom
odnods snaga se menjao u korist Atine. Takođe u ovo vreme u Atini se učvrstilo
društveno uređenje antičke robovlasničke demokratije, tako da su Atinjani
imali dosta svojih pristalica koji su bili spremni da im pruže podršku,
odnosno ovakvo uređenje su prihvatili svi demokratski slojevi stanovništva.
Veliku ulogu u preobražaju saveza imao je sistem razreza i naplate forosa.
Za veliki broj grčkih gradova, izdržavanje vlastitih brodova i njihovih
posada, sastavljeni od građana tih polisa i održavanje borbene spremnosti
bilo je veoma teško. Za ove gradove učešće rodova i ljudstv u vojnim operacijama
bilo je zamenjeno uplatom forosa, time su bili zadovoljni i ti gradovi
i sama Atina, zato što su naplatu forosa držali svojim rukama. Kao rezultat
došlo je do podele saveznika u 2 kategorije: na one koji su vojnim snagama
učestvovali u ratnim operacijama i na one koji su plaćali doprinose u
novcu. Ovim novcem su potpuno raspolagali Atinjani, a sredstva su upotrebili
za izgradnju novihj brodova i tako povećavali i onako veliku atinsku flotu.
Jačanjem Atine, Atinjani su se mešali u unutrašnje poslove savezničkih
gradova želeći ih potčiniti svojoj kontroli, ovakvo ponašanje Atinjana
izazvalo je reakcije gradova koji su želeli sačuvati svoju samostalnost,
i zbog toga je često dolazilo do konflikta između Atine i njenih saveznika,i
zbog toga Atinska vlast nije bila omiljena kao pre.
U sukobu sa saveznicima Atinjani su bili u prednosti, zbog toga što su
saveznički gradovi bili morem razvojeni, zbog toga im je bilo teško da
ujedine svoje snage za otpor protiv Atine. Pojedinačni pokušaj da se napusti
savez bio je bezuspešan. Protiv svih onih saveznika koji su pokušali da
se izdvoje iz saveza, Atinjani su upućivali flotu, iskrcavali na njihovu
teritoriju i smeštali svoje garnizone, konfiskovali zemlju i na nju dovodili
svoje koloniste – Kleruhe, gušeći oružjem svaki otpor. Pre bitke kod Eurimedonga,
Naksos je pokušao da izađe iz saveza, koji je posle ulaka u Delski savez
sačuvao svoje vojno – pomorske snage i nije plaćao foros. Atinjani su
uputili flotu Naksajana i time ih naterali na predaju. Prema uslovima
kapitulacije Naksos je predao svoju flotu Atini kao i da plaća foros.
Tasos je 465 godine pre nove ere pokušao da izađe iz saveza, time je izgubio
posede na tračkoj obali i nalazišta zlata. Atinjani su u pomorskoj bitci
potukli Tasošane, iskrcali se na ostrvo i opkolili grad Tasos. Tada su
se Tašani obratili Sparti za pomoć, koja je bila spremna da im pomogne,
ali ih je u tome sprečio katastrofalni zemljotres, posle koga je Sparti
ostalo samo 5 čitavih kuća. Pometnju izazvanu zemljotresom koriste Heloti
da podignu ustanak, jedan od najvećih i najpoznatijih u istoriji Sparte.
Zbog situacije Spartanci odustaju od svoje namere da pruže pomoć Tasosu.
Prepušteni sami sebi, Tasošani su se predali i zauvek se odrekli poseda
na Tračkoj obali, predali svoje brodove, platili porez i porušili svoje
bedeme i kule.
Posle gušenja pobune na Niksosu, Tasosu i Halkidi 446 i 445 god. pre nove
ere svoje vojne snage zaržali su Hios, Lezbos i Samos. Svi ostali saveznici
morali su plaćati foros i priznati vlast Atine. U savezu se nalazio veći
deo Grčkih gradova sa ostrva i obala Egejskog mora, a to su: Jonski Kiklodi
i Eubeja; Jonski i Eolski gradovi na zapadnoj obali Male Azije sve do
Rodosa; veći deo gradova na obalama Helesponti i Propantide. Posle Kimonovog
pohoda u sastav saveza uključeni su Karijali i Škijski gradovi maloazijskog
primorija. Neki od ovih gradova su silom uključeni u savez. Ukupan broj
gradova koji su sačinjavali savez bio je 250, ali se ovaj broj stalno
menjao. Za vreme velikog ustanka saveza koji je podigao Samos 440. godine
pre nove ere savez su napustili svi Karijski gradovi. Te iste godine gradovi
koji nisu bili samostalni, prevedeni su u rang saveznika prilikom razreza
forosa.
Svoju celu teritoriju Atinjani su podelili na tri, a od 443. godine pre
nove ere na 5 poreskih okruga i to na jonski, helespontski, trački, karijali
i ostrvski, a od 437. godine pre nove ere jonski i karijski okruzi su
spojeni u jedan. Na čelu svakog ostrva bili su atinski poverenici tzv.
episkopi koji su bili zaduženi za opštu kontrolu nad gradovima okruga
i nad plaćanjem forosa.
Svake četvrte godine vršena je revizija razreza forosa u smislu povećanja
i smanjenja za pojedinačne gradove. Atinska Narodna skupština se sastojala
od 2 lica za svaki okrug, dunost im je bila da utvrde platonske mogućnosti
gradova. Konačan razrez forosa potvrđivala je poseban sud sastavljen od
501-og građanina zvanog Helijeja, zakletnog porotnika. Na sednicama udova
predstavnici saveznih gradova morali su da izraze svoje optužbe i želje,
samo od atinskih porotnika je zavisilo da li će te optužbe biti uzete
u razmatranje. Savezni gradovi poslle potvrđivanja razreza su morali da
u martu svake godine u vreme velikih Dionizija uplate deo forosa kojim
su bili zaduženi. Manji gradovi stupali su u zajednice radi zajedničke
isplate forosa. Novac prikupljen od svih članova sintelija polagao jedržavnoj
blagajni.
Posle poraza koji je Atina pretrpela u Egiptu 454/3 godine pre nove ere
državna blagajna je prenešena u Delos u Atinu, zbog toga je blagajna bila
izložena opasnosti. Sam ovaj čin uzimaju za znak pretvaranja Delskog saveza
u Atinsku pomorsku državu. Prema atinskim natpisima iz tog doba 1/60 celokupne
svote godišnjih uplata išla je Atinjanima, u Svetu blagajnu boginje Atene.
Ova blagajna je bila rezerva fonda atinske države. Kada je iz blagajne
boginje Atene odlukom Narodne skupštine podizani novac za pokriće državnih
poreba smatralo de pozajmicom sa osdređenom kamatom koju treba vratiti.
Atinjani su preostalim delom novca raspolagali kao sopstvenim novcem.
Uplate saveznika postale su sastavni deo atinskog državnog budžeta i iz
toga su Atinjani vodli računa da uoplata forosa bude tačna i na vreme.
Gradovi koji nisu na vreme uplaćivali morali su da plaćaju kamatu na neisplaćenu
svotu dužnog forosa. Naplatu dugova vršili su tzv. inkasannti. Njih su
pratili eskadra mvojnika pod komandom jednog ili vše stratega.
Posle Kalijinog mira 449 godine pre nove ere zavržen je rar protiv persijanaca,
a opstanak saveza je bio neopravdan kod mnogih saveznija. Osim forosa
saveznički gradovi su učestvovali u svim ratovima koje je vodila Atina,
da pružaju pomoć i da bez pogovora vrši političku kontrolu. Odnosi između
Atine i savezničkih gradova zasnivali su se na odlukama Narodne skupštine.
Te odluke su bile uvek istog karaktera sa ograničenom samostalnošću savezničkih
polisa. Samo upravni plisi Hilos, Lezbos i Samos uživali su u samostalnošću
u svim unutrašnjim poslovima sačuvajući amparhijski poredak. U većini
savezničkih polisa Atinjani su uveli politički poredak prema njihovim
interesima i time se opredelili za demokrate koji su u početku imale punu
podršku. Pristalice amparhije bili su neprijateljski raspoloženi prema
Atini, političkom uređenju i pomorskom savezu, a prijateljski se odnosili
prema Sparti i prema Peloponeskom savezu radi obnove nezavmisnosti svojih
polisa. Sparta je istupila protiv Atine radi oslobađanja Grčkih gradova
od atinskog despotizma. Borba između amparhijskih i demokratskih grupacija
delovala je u određenom pravcu i na odnose među zajednicama tih polisa.
Ceo grčki svet je bio podeljen u 2 neprijateljska tabora, demokrate su
se orijentisale prema Atini, a amparhisti prema Sparti.
Pošto nisu bili sigurni u snagu uticaja na saveznički grad stavljali su
ga u svoj administrativni nadzor. Ulogu u učvršćivanje atinske vlasti
nad saveznicima imale su Kleruhije koje su obavljale funkciju stalnih
atinskih garnizona na teritoriji saveza. Ovakvi garnizoni su bili na ostrvu
Lemnosu, Umbrosu, Naksosu, Andosu u Sinopi na Crnom moru i dr mestima.
Zemjla koja oduzeta od savezničkih gradova darovana je atinskim građanimaili
su gradovi sami prepuštali zemlju građanima – klerusima, prema sporazumu
pod uslovom smanjenja forosa.
Veliku poteškoću za saveznike predstavljala su graničenja njhove samostalnosti
u sudstvu. Oni su u početku izuzeli iz delokruga lokalnoh sudova sve poslove
koji se odnose na međusobne odnose saveznih gradova i Atine: pokušaj izlaska
iz saveza, pritužbe saveznika na visinu forosa, zatim su počeli sa ograničenjima
jurisdikcije saveznika u pogledu drugih dela, kasnije su atinski sudovi
preuzeli sve predmete građana savezničkih gradova koji su mogli odlučivati
o oduzimanju građanskih prava, proterivanju i asmrtno kazni. Zatim su
preuzeli rasprave o građanskim parnicama saveznika, a nadležnost lokalnih
sudova su bili predmeti koji su se odnosili na bezznačajne sporove i potraživabh,
Nešto širu sopstvenu nadležnost saveznički gradovi su sačuvali samo u
slučaju koji su posebno predviđeni njihovim ugvorom sa Atinom.
Pored političke i vojne kontrole Atinjani su imali ekonomsku kontrolu
nad saveznicima. Moneta Atine imala je široku upotrebu u svim savezničkim
gradovima, a lokalni novac je izdavan samo za opticaj na lokalnom tržištu.
Kasnije je Atinska moneta dostigla veliku dominaciju na svom tržištu pa
je 434. godine pre nove ere Atinska Narodna skupština zabranila savezničkim
gradovima da samostalno kuju svoj srebrni novac. Ova odluka nije primenjivana
na Hios, koji je nastamvio sa kovanjem svog vlastitog novca koji je bio
u opticaju širom maloazijskog obalskog pojasa. Godine 420. pre nove ere
Atinska Narodna skupština naređuje svim saveznimcima da izvrše zamenu
postojeće valute atinskim novce. Do zamene nije došlo zbog opadanja atinske
moći.
Pod Atinskom kontrolom našla se i trgovina savezničkih gradova. Oni su
zaveli kontrolu nad tovarima žita i ostale hrane koja je preko Helesponta
dovoženaiz crnomorskih oblasti. Svi tovari su raspoređivani po savezničkim
gradovima samo kroz ruke atinjana. U godinama Peloponeskog rata Atinjani
su u najdužem delu Bosforskog moreuza kod Hrisopolja postavili svoju carinu
za naplatu carine od svakog broda koji tuda prođe u visini od 10% vrednosti
robe. Međutim Atinska politika prema saveznim gradovima nije se zasnivala
na goloj sili. Pod njenom upravom mnogi gradovi su međusobno zbliženi,
između njih sa jedne strane i Atine sa druge strane uspostavljene su ekonomske
veze i saradnja. Dominacijom Atinske flote na moru olakšane su i obezbeđene
trgovačke veze između saveznika, a centralizovanim rešavanjem sukoba izbijeni
u procesu tih odnosa, učvrstile su se trgovačke veze. Zbog svega toga
poraslo je blagostanje mnogih savezničkih polisa. Politika zavođenja demokratskog
pokreta u tim gradovima i politika podrške demokratiji koju je sprovodila
Atina imala je veliki značaj. Sve pozitivne strane saveza bile su u suprotnosti
atinjana da nametnu svoju neograničenu vlast saveznicima i podigne svoje
blagostanje na račun eksploatacije nad njima.
Peloponeski rat
Sukob između Delskog saveza predvođen Atinom i Peloponeskog saveza
predvođen Spartom je poznat kao peloponeski rat, koji je obuhvatio
skoro ceo antički svet. Rat je počeo 431. godine pre nove ere i
trajao punih 28 godina, a za sve to vreme nisu prestajala neprijateljstva,
a završio se 404. godine pre nove ere pobedom Sparte. Peloponeski rat
se može podeliti u 3 faze:
• prva faza je karakterisana prodorima Peloponeskog saveza
na Atiku i njeno pustošenje naročito za vreme žetve. Atinjani vođeni Periklom
nisu ušli u direktan sukob sa nadmoćnom dorskom vojskom već su se oslonili
na svoju flotu napadajući obale Peloponeza, ometajući trgovinu Korinta sa
Sicilijom. Ovaj period obeležen je i pojavom kuge 430. godina pre nove ere,
na samom početku rata pojavila se kuga u grau i osakatila ga u trenutku
kada su njene snage mogle odlučiti rat u njenu korist. Kuga je odnela i
Perikla, genijalnog čoveka koji je odredio plan za vođenje Peloponeskog
rat. Ali uprkos ovim nesrećama događaji su se i dalje odvijali u korist
atinjana. Posle smrti Perikla Atinjani menjaju strategiju. Krećući u ofanzivne
akcije uspevaju u nekoliko pomorskih napada na Peloponezu. Nakon 10 godina
rata i pogibijom Kleona u Trakiji vlast preuzima Nikija, čovek skromnih
sposobnosti i pobornik mira. Sparta i Atina zaključuju mir 421. ,godine
pre nove ere u istoriji poznat kao Nikijin mir. Mir traje 6 godina. Ovim
mirom obe strane zadržavaju ono što su posedovale pre rata. Nikijin mir
se mogao održati jer njime nisu bile uklonjene prepreke koje su delile Atinu
i Spartu. Ovim mirom nisu bili zadovoljni ni Peloponeski savezi ni Atinjani
na čijem se čelu nalazio koji je tražio da se rat protiv Sparte nastavi.
Alkibijad je sposoban vojskovođa i političar.
• druga faza je trajala takođe 10 godina od 421 – 411 godina
pre nove ere. Događaj koji je karakterističan za ovaj period je Atinski
pohod na Siciliju 415. godina pre nove ere protiv grada Sirakuze. Za napad
Sirakuze veliku zaslugu je imao idejni tvorac i vođa Alkibijad koji je nagovorio
Atinjane da napadnu Sirakuzu, saveznicu Sparte i celu Siciliju. Time bi
Atina zavladala zapadnim Sredozemljem radi uništenja Sparte. Kada je mornarica
stigla na ratište, Alkibijadu su poslali nalog da se odmah vrati u Atinu,
gde će mu suditi zbog prestupa. Na putu za Atinu Alkibijad je izdao svoju
domovinu i pobegao u Spartu, U Sparti je Spartance nagovorio da odbace Nikijin
mir i pošalju Sirakuzi pomoć.
Na Siciliji je uveliko besneo rat sa Sirakuzom. Nikija je borbu vodio neodlučno.
Sirakuzi za odbranu pored Sparte pomagali su i sicilijanski gradovi. Ovaj
rat se završio 413. godine pre nove ere postupnim uništenjem atinske vojske
i mornarice. Posle poraza Atina se našla u katastrofalnom stanju, bez novčanih
rezervi, bez svojih saveznika, a aligarhijski prevrat je bio prevrat vrhunske
krize. Sva vlast u Atini pripadala je Veću četiri stotine.
• Treća faza je od 411 – 404 godine pre nove ere. Odlikuju
borbe za kontrolu Helesponta, preko koga se vršio uvoz žita i drvene građe
iz oblasti oko Crnog mora. Tokom poslednjih 7 godina atinska flota je očajnički
branila svoje konvoje. Bez obzira što su Atinjani imali uspeha u bitkama
kod Abida, Kizika i Arginusa, podlegli su poslednjoj bitci kod Egospotama
405. godine pre nove ere. Rat se završio 404. godine pre nove ere kapitulacijom
Atine. Flota im je zaplenjena, zidovi koji su spajali grad sa Pirejom, trgovačkom
i ratnom lukom su srušeni, a prekomorski posedi su joj oduzeti. Posle kapitilacije
Atina je morala prihvatiti Lakedemonski savez u potpunoj zavisnosti od Sparte.
Uprkos svemu Atina je i dalje bila nezavisna država. Sparta je prema Atini
vodila velikodušnu politiku jer od nje nije tražila da zadrži amparhijsku
vladu koju je obrazovao Lisandar i koji će nataviti i Kršpija i ostala tridesetorica
tirana.
Poraz Atine
Sparta je u to vreme imala izvrsnog vojskovođu Lisandra.
Pomoću persijskog novca Lisandar je sagradio novu mornarici. Lukavim i
nenadanim napadima pobeđuje Atinjane u pomorskoj bitci kod Egospotama.
Atina nije više imala snage da se brani, pa ju je Lisandar opkolio sa
mora, a peloponeska vojska sa kopna. Opsednuta i gladna Atina morala se
404. godine pre nove ere predati.
Liandar je diktirao Atini vrlo teške uslove mira. Atina je morala raspustiti
pomorski savez, predati Sparti celu trgovačku i ratnu mornaricu, osim
12 lađa i sklopiti sa Spartom savez. Atinjani su nadalje morali razarati
duge zidove i pirjska utvrđenja. Da što više osramoti demokratsku Atinu,
Lisandar je sakupio veliki broj svirača; uz njihovu svirku Atinjani su
morali rušiti svoja utvrdjenja. Najteže je bilo atinskom narodu što je
na zahtev Sparte demokratski poredak bio ukinut, a oligarhija ponovo uspostavljena.
Svu vlast u Atini preuzeli su 30 oligarha, kojima je na čelu bio Kritija.
Njih je štitila spartanska vojska. Za vreme vladavine oligarha izgubilo
je život nekoliko hiljda građana; druge su oligarsi proterivali i oduzimali
politička prava. Zbog okrutnosti ta je vlada dobila ime “Tridesetorica
tirana”.
Atinski demokrati su se pred nasiljima sklonili u Tebu, u Beotiji. Odatle
su pod vođstvom Trasibula 403. godine pre nove ere krenuli na Atinui srušili
“Tridesetoricu tirana”. Demokratski poredak u Atini je ponovo bio uspostavljen.
Narod je doneo zaključak da treba ubiti svakoga ko bi se urotio protiv
demokratije.
Atina je bila slobodna ali su njene prilike bile vrlo teške. Trgovina
i zemljoradnja su bili razoreni, mornarica uništena, utvrđenja srušena,
a državna blagajna prazna. Atina se od tih nevolja vrlo teško oporavlja.
Kako je njen savez bio raspušten ona više nije imala pravu ulogu u Grčkoj.
Hegemoniju nad grčkim polisima preuzela
je Sparta.
Uspon Sparte
1. Peloponeski rat koji je trajao gotovo trideset godina, iz temelja
je uzdrmao čitavu Heladu. Najviše je stradala Atina. Njena pomorska hegemonija
bila je slomljena. Vodeća uloga u helenskom svetu u prvoj polovini IV
veka pre nove ere pripala je najpre Sparti, a
zatim Tebi. Ni spartanska ni tebanska prevlast, međutim, nisu bile dugog
veka. Sredinom IV veka pre nove ere nad helenskim polisima se nadvila
senka Makedonije.
2. Uprkos tome, spartanski elitni ratnici nisu se prilagodili toj ulozi.
Demokratska stranka je povratila vlast Atini i drugim gradovima 395. godine
pre nove ere. Spartanske vođe oduzele su vlast Lisandru a time je Sparta
izgubila pomorsku nadmoć. Godine 387. pre nove ere je zaključila sporazum
sa Persiloj kojim su Persijanci opkolili grčke gradove u Joniji i Kipru.
Sparta je tuda pokušala da oslabi moć njene bivše saceznice Tebe, što
je dovelo do rata u kojem je Teba sklopila savezništvo sa starim neprijateljem
Atinom.
Uspon Tebe
Spartansku hegemoniju su najpre ugrozili a zatim i srušili Tebanci.
Za uspon Tebe najznačajnijeg grada Beotije, zaslužna su dvojica vojskovođa
– Peleopida i Epaminonda. Oni su reorganizovali tebansku vojsku i uveli
tzv. Svetu četu. To je bio odred od trista mladih tebetanskih aristokrata.
Zahvaljujući dobroj vojsci i još boljoj taktici Tebanci su slomili moće
Sparte kod grada Leuktre u Beotiji 371. godine pre nove ere. Njihova moć
je bila tolika da su napali čak i samu Lakoniju. Epaminonda je opustošio
veći deo Lakonije, ali nije uspeo da osvoji amu Spartu. Njegove trupe
nisu mogle da pređu Eurotu, nabujalu od snega koji se topio u planinama.
Nagli uspon Tebe doveo je do zbližavanja Atine i Sparte. Oni su tada sklopili
savez kome su se pridružili mnogobrojni polisi Peloponeza, nezadovoljni
tebanskom vlašću. Moć Tebe konačno je skršena 362. godine pre nove ere
u boju kod Mantineje u Arkadiji na Peloponezu. Epaminonda koji je zapovedao
tebanskom vojskom smrtno je ranjen, a na samrti je svojim sunarodnicima
savetovao da sklope mir sa neprijateljima.
Uspon Makedonije
U burnim vremenima IV veka pre nove ere na istorijskog pozornici uzdigla
se nova sila – Makedonija koja se prostirala severno od Helade.
Uspon Makedonije počeo
je za vreme vladavine kralja Filipa II (359-336 godine
pre nove ere).
Osvajanje Trakije omogućilo je ekonomsko jačanje Makedonije. Filip II
je reorganizovao makedonsku vojsku. Okosnicu kopnenih snaga činila je
falanga – jedinica teško naoružanih pešaka. Vojnici falange nastupali
su u gusto zbijenim redovima naoružani kopljima dugačkim 5 metara (sarisima).
Elitne jedinice konjice činili su pripadnicima makedonske aristokratije
koji su se nazivali „pratioci“. Makedonska vojska je bila veoma uvežbana
i spremna za dugotrajno ratovanje. Sam Filip II uživao je veliki ugled
među borcima, kao vrhovni zapovednmik uvek se borio u srcu bojnog reda,
ne štedeći sebe. Često je bio ranjavan: jednom prilikom je izgubio oko,
drugi put mu je slomljena ključnma kost.
Pošto je učvrstio soju vlast u Makedoniji, Filip II se okrenuo Heladi.
Počeo je da se meša u odnose grčkih polisa vešto koisteći njihovo suparništvo
i međusobne razmirice.
U vreme uspona Makedonije Sparta i Teba su bili oslabljene. Lakedemonjani
su bili suočeni sa neprekidnim opadanjem broja spartijata, što je značilo
i slabljenje vojne moći. Tebanska hegemonija bila je slomljena.
Filipov glavni protivnik u Heladi bila je Atina. Sto godina posle Delsklog
saveza, osnovali su Drugi atinski pomorski savez 377. godine pre nove
ere. Do sukoba interesa između makedonije i Atine došlo je kada je Filip
II osvojio grčke polise na poluostrvu Halkidiku i obalama Trakije koji
su bili članovi atinskog saveza.
Vodeću ulogu u organizovanju otpora Filipu II Imao je čuveni atinski državnik
i besednik Lemosten. Njegov stav najbolje oslikavaju “filipike” – govori
koje je u atinskoj eklesiji držao protiv makedonskog kralja.
Demosten je oštro kritikovao Grke koji su, razjedinjeni, nemo posmatrali
kako Filip II jača i širi svoj uticaj u Heladi. Smatrao je da Atinjani
zbog ugleda i moći koju su ranije imali moraju da se bore za slobodu.
Iako je Demostenova politika na kraju odnela prevagu, u Atini je bilo
ljudi koji su blagonaklono gledali na Filipa II. Čuveni besednik Isokrat
gledao je na makedonskog kralja kao na ujedinitelja helenskih polisa.
Savetovao mu je da izmiri 4 najmoćnija grada Grčke – Spartu, Atinu, Argos
i Tebu – i da udružene Helene povede protiv Persijanaca.
Demosten je predano radio na ostvarivenju svog plana. Govori se da je
sakupio 15 hiljada pešaka i 2 hiljade konjanika kao i novac za plaćanje
najamnika. Kako je vreme odmicalo rat sa Makedonijom je postajao neizbežan.
Filip II je odlučio da napadne Beotiju kod grada Heroneja gde su ga dočekale
udružene snage grčkih polisa. Tu se 338. godine pre nove ere odigrala
bitka koja je zapečatila sudbinu Helade.
Među Helenima najhabrije su se borili Tebanci. Filip II je protiv njih
postavio falangu i pratioce koje je predvodio njegov osamnaestogodišnji
sin Aleksandar. Kada su ostali Grci počeli da se povlače pripadnici Svete
čete borili su se do poslednjeg daha i svi do jednog izginuli. Tebanci
su u njihovu čast podigli čuveni spomenik poznat pod nazivom “Heronejski
lav”. Posle bitke kod Heronej Filip II je sklopio mir sa Atinjanima i
ostavio im nezavisnost.
Ambicije Filipa II nisu bile zadovoljene pokoravanjem Helena. S toga se
okrenuo Persiji, čije je osvajanje moglo da mu donese veliki plen i slavu.
Makedonski kralj je 337. godine pre noce ere sazvao svehelenski kongres
u Korintu. Okupljenima je otkrio svoju nameru da ratuje protiv Persije.
Želeo je da oslobodi grčke gradove u Maloj Aziji i da se osveti Persijancima
za svetogrđa iz vremena Ksersovog pohoda. Heleni su rado prihvatili filipove
planove i glasajući izabrali rat, a njega za vrhovnog zapovednika vojske.
Filip II je odmah posle održavanja kongresa počeo pripreme za pohod naPersiju,
međutim nije mu bilo suđeno. Ubijen je 336. godine pre nove ere u dvorskoj
zaveri.
Uzroci rata
Tukidid, savremenik i učesnik rata, neko vreme je komandovao delomantičkih
snaga, ostavio nam je spis tih događaja i pradstavlja jedan od najplemenitijih
spomenika grčkog genija iz oblasti književnosti i umetnosti. Zahvaljujući
njemu tok Peloponeskog rata poznat nam je do najmanjih sitnica. Prema
njemu uzrok rata bio je strah od rata atinske moći tokom V veka pre nove
ere. Za vreme Grčko – persijskih ratova formiran je Delski savez nekoliko
polisa da bi postojala i finansirana stalna mornarica koja se može koristiti
protiv Persije. Atina je bila najvći član saveza i imala njveću mornaricu
zbog toga što je preuzela vođstvo saveza. Kasnije Atina Delski savez prezvara
u atinsku imperiju. Neki članovi saveza su glasali a neki ne. Sredstva
koja su bila namenjena za odbranu od persije počela su da se koriste za
atinske projekte. Perikle je premestio središte saveza sa Dela u Atinu,
a sredstva saveza su korišćenja za gradnju Pantenona.
Postepeno su članovi Delskog saveza gubili nezavisnost. A članovi lige
su bili polisi oko Jonskog i Egejskog mora koji su se oslanjali na brodove
za trgovinu i odbranu od pirata i persijske flote. Pretvaranjem saveza
u atinsku imperiju članovi saveza su gubili nezavisnost i kontrolu nad
svojim brodovima, tako da je Atina nakupila ogromnu mornaricu. Sparta
kao vođa Peloponeskog rata počela je da gleda sa velikim podozrenjem zbog
jačanja Atine. Neposredni povodi rata bile su akcije Atine kojima je pogađala
spartanske saveznike. Intervenišući u sporu između Korinta i Kerkire sprečila
je Korint da osvoji Kerkiru (Krf) u bitci Sibote. Ona je takođe zavela
sankcije protiv spartanskog saveza Megare.
Civilizacija
Veliku svaralačku epohu u istori ljudske civilizacije predstavlja sedmi
i šesti vek pre nove ere. Glavne osobenosti grčke kulture bili su njeni
individualni karakter i njena hrabrost, nezavisnodst od religije koja
postoji odvojeno, naporedo sa kulturom. Kod Grka se tokom istorije javila
svest pripadanja jednom narodu. Ovo jedinstvo se ispoljavalo u religiji,
jeziku i u zajedničkoj civilizaciji. Nacionalno osećanje snažno je razvila
kolonizacija i trgovina.
Osećanje nacionalnosti ispoljava se u religiji. Verska shvatanja su bila
povezana sa likovnim umetnicima. Mnogi likovi su slikarima i vajarima
služili kao izvor inspiracije. Mnogo je hramova podignuto u kojima su
po verovanju prebivali Bogovi. U čitavom Helenskom svetu, stvorena su
mnoga umetnička dela neprocenjive vrednosti i lepote, služeći kao uzor
mnogim generacijama. S pravom se može reći da su stari Grci postavili
temelje evropske umetnosti.
Veliki značaj starih Grka su pridavali religiji, koja ih je duboko prožela
u javnom i privatnom životu. Da bi zadobili naklonost Bogova mnogi političari,
vojskovođe, službenici i mnogi drugi prinosili su im žrtve.
Najponatija religija je bila Helenska koja se menjala i razvijala. Odlika
Helenske religije u njenom razvijenom obliku je da su Bogovi bili izmišljeni
i predstavljani kao ljudi sa svim vrlinama i manama. Mnogi od njih su
bili plemeniti i hrabri, lukavi, ljubomorni i osvetoljubivi. Mnogi Heleni
su smatrali da Bogovima ne treba pripisivati ljudske osobine. Bilo je
i shvatanja iz prošlosti gde su bogovi poistovećivani sa biljkama i životinjama.
Atina biljka je bila maslina, a pratile je sova i zmija. Herina krava
i nar.
Gospodar
svih Bogova i vrhovni Bog ljudi, munja i gromova bio je Zevs od koga su
strahovali i smrtnici i svi Bogovi. Na samom prestolu na vrhu Olimpa upravljao
je sudbinama ljudi i bio vladar sveta. Zevsova sestra i Nena bila je zaštitnica
žena i braka i surovo je kažnjavala neverstva. Zevsova braća su Posejdon
i Had. Posejdon je gospodar mora. Zahvaljujući njegovom trozupcu podizao
je i smirivao buru i izazivao zemljetres. Had, vladar podzemnog sveta
i gospodar mrtvih, njega nisu voleli ni ljudi ni Bogovi. Demetra, Zevsova
sestra je boginja plodnosti i zaštitnica zemljoradnje, a Hestija bdela
nad kućnim ognjištima.
Atina je boginja mudrosti i zaštitnica zanatlija, a njen brat Ares Bog
rata sa jakim glasom. Aplon, Bog svetlosti, umetnosti, muzike, smrtnik
štiti od zla, a useve od skakavaca i mnogih štetočina. Njegove pratnje
su Muze zaštitnice pojedinih grana umetnosti, Artenida gospodarica divlčjih
životinja i lova, Boginjaljubavi i lepote Afrodita i njen muž Hefes je
zaštitnik zanatlija i Bog vetra. Najmlađi od dvanaest olimpijskih Bogova
je Hermes, glasnik Bogovai pomačag smrtnicima, štitio trgovce i lopove
pošto je i sam bio lopov. Značajno mesto pripadalo je Zevsovom sinu Dionisu,
Bogu vina i veselja.
Bogovi i Boginje starih Grka su se zaljubljivale u smrtnike i iz tih ljubavi
su se rađali heroji, a najčuveniji među njima su Zevsovi sinovi Herakle
i Ahil. Herakle je poznat po mnogim podvizima. Njegovo oružje pravili
su olimpijski Bogovi. Luk i strelu je dobio od Apolona, mač od Hermesa,
a oklop od zlata dobio je od Hefesa. Omiljeno oružje bila mu je ogromna
batina, kojom je pobeđivao mnoga strašna bića, među kojima je i Hidra,čudovišna
zmija sa više glava. Stari Grci su verovali i u postojanje fantastičnih
bića sa neprrodnim moćima. Kentauri su bili pola ljudi pola konji.Sirene
su bile žene – ptice koje su pesmom očaravale mornare i odvalačile ih
u morske dubine. Kerber je bio troglavi pas sa zmijom umesto repa koji
je čuvao ulaz u Hadovo carstvo.
Najčuvenije
proročište helenskog sveta nalazilo s u Delfima, Apolonovom svetilištu
u pokrajini Fokidi. Sveštenica Pitija dočekivala je znatiželjne u podzemnoj
odaji u srcu Apolonovog hrama.
Stari Grci su u čast svojih Bogova priređivali igre sa muzikom, pesničkim
i sportskim nadmetanjima. Među svečanostimate vrste najznačajnije mesto
pripadalo je igrama posvećenim zevsu, koje su održavane svake četvrte
godine u njegovom svetilištu u Olimpiji na Peloponezu. Olimpijske igre
održavane su od 776 – 393 godine pre nove ere kada su zabranjene kao ne
hrišćanske svečanosti. Trajale su 5 dana. U grčkim
polisima priređivane su svečanost i učast njihovih Bogova – zaštitnika.
Atinjani su svake godine u avgustu organizovali panatenejske svečanosti.
One su podrazumevale i muzička i sportska nadmetanja.
U grčkoj arhitekturi postojala su 3 osnovna stila: dorski, jonski i korintski.
Dorski i jonski potiču iz VI veka pre nove ere, a korintski je nastao
krajem V veka pre nove ere. Najčuveniji, a možda i najlepši hram dorskog
stija je Partenon na Akropolju, posvećen Atini Partenos tj. Devici. Izgrađen
je u perikleovo doba pod nadzorom čuvenog vajara Fidije. Hram Ehejton
je jonskog stila, objedinjavao je nekoliko svetilišta. Najznačajniji se
nalazio u istočnom delu hrama i bio je posvećen Atini Polijas tj. zaštitnici
grada. Ehejton je čuven po tremu sa karijatidama – ženskim figurama koje
umesto stubova drže krov.
Grčki vajari su inspiraciju nalazili u mitovima. Statue mladiće zvale
su se kurosi, a devojaka kare. One su izrađivane u prirodnoj veličini,
u početku od drveta, a zatim od kamena ili bronze. Njalepša dela helenskog
vajarstva nastala su u V i VI veku pre nove ere. Čuveni umetnici ovog
perioda bili su Fidija, Miron i Poliklet. Među Fidijina značajna dela
ubrajaju se i Atina Partenos u Partenonu i Zevs u Olimpiji. Mironu se
pripisuju mnogobrojna dela, a među njima najpoznatija je Diskoblos tj.
Bacač diska. Poliklet je bio čuven po kipoviva atleta i pobednika na olimpijskim
igrama. Njegovo najpoznatije delo bilo je Doriforos – kopljonoša.
Razvoj grčkog slikartstva poznat je samo na osnovu predstava na vazama.
Njastarije oslikane vaze potiču iz VIII i VII veka pre nove ere. Stil
kojim su slikane naziva se geometrijski.
Helenska književnost bila je veomabogata i raznovrsna. Od tog bogatstva
do danas je sačuvan samo mali deo. U helenskom svetu najpre se javila
epska poezija. Na dvorovima kraljeva homerskog doba pesnici su se zvali
rapsodi i recitovali su pesme o podvizima heroja i Bogova. Najpoznatiji
epski pesnik bio je Homer.
Smatra se da je živeo u Joniji u drugoj polovini VIII veka pre nove ere,
a njegovi epovi „Ilijada
i odiseja“ bili su omiljeni među Helenima. Zatim Hesiodova najpoznatija
epska dela su „Poslovi i dani“ i „Teogonija“ tj. „Rađanje Bogova. Živeo
je u drugoj polovini VIII veka pre nove ere.
Lirska poezija javila se sredinom VIII veka pre nove ere u grčkim gradovima
na obali Male Azije i na ostrvima Egejskog mora. Jedan od najčuvenijih
liričara bio je Pindar, poznat po odama u čast pobednika na olimpijskim
igrama.
Početci dramskog pesništva kod starih Grka vezani su za verske svečanosti
posvećene Dionisu. Njegova pesma zvala se tragedija što na grčkom znači
„jarčeva pesma“. Zlatno doba tragedije je V vek pre nove ere kada su u
Atini stvarali pesnici Eshil,
Sofokle i Euripid.
Ehilova tragedija zvala se tragedija „Persijanaca“, koja govori o događajima
na persijskom dvoru posle bitke kod Salomine. A tragedija Sofokla i Euripida
odražavaju prilike u Atini.
U V veku pre nove ere u grčkom svetu javila se komedija. Najčuveniji komediograf
bio je Atinjanin Aroistofan. On je svojim komedijama ismevao i kritikovao
prilike u svom rodnom gradu i čitavoj Heladi. Čuveni su „ vitezovi“ i
„oblakinja“.
Prvi
veliki helenski istoričar bio je Herodot iz Helikarnasa (grad u Maloj
Aziji), živeo u V veku pre nove ere. Njegovo delo posvećeno je Grčko –
persijskim ratovima od Jonskog ustanka 478. godine pre nove ere. Nazivali
su ga ocem istorije. Najveći grčki istoričar bio je Tukidid. Napisao je
„Istoriju Peloponeskog rata“. U osam knjiga je pokazao tok rata između
Atine i Sparte od njegovog izbijanja do 411. godine pre nove ere. Delo
je napisao na osnovu sopstvenog iskustva jer je kao strateg učestvovao
u Peloponeskom ratu. Zatim Ksenofon, njegovo delo je “Helenska istorija“
koja obuhvata period od 410 – 362 godine pre nove ere. Živeo je u prvoj
plovini IV veka pre nove ere.
Prvi filozofi posvetili su se traganju za realnim uzrocima prronih pojava.
Prvi Helenski mislioci pokušali su da odgonetnu od čega je nastao svet
koji ih okružuje. Tales je smatrao
da je u pitanju voda, Anaksilin vazduh, a Heraklet voda. Sledbenici filozofa
i matematičara Platona smatraju
da u osnovi svih stvari počivaju brojevi. Demokrit je smatrao da je čitav
svet nastao od atoma.
Filozofi druge polovine V i IV veka pre nove ere posvećivali su pažnju
čoveku i ljudskom društvu. Sokrat
se bavio pitanjima morala, dobra i zla, bio je veliki kritičar atinske
demokratije, zbog toga je 399. godine pre nove ere osuđen na smrt.Sokratov
učenik Platon je u Atini otvorio
školu Akademiju u kojoj su se izučavale filozofija i prirodne nauke. Njegova
dela „Država“ i „Zakoni“ govore o tome kako trba da izgleda idealna država.
Aristotel učenik
Platonove škole, otvorio je Aripatetičku školu u Atini. U njoj su se izučavale
filozofija, botanika, fizika, matematika...
Stari Grci su najveći doprinos dali razvoju astronomije. Njihovo učenje
da zemlja ima oblik lopte bilo je prihvaćeno u V veku pre nove ere. Najpoznatiji
Grčki lekar bio je Hipokrat.
Živeo je u V veku pre nove ere i postavio je osnove moderne medicine.
Zaključak
Atina je bila jedna od najjačih polisa u Grčkoj, stvorena ujedinjenjem
više nezavisnih zajednica, ovakvo ujedinjenje postalo je moćan centar
ekonomskog, političkog i religioznog života Jonskog naroda i smatra se
kolevkom Zapadne civilizacije. U prvim stolećima bogate istorije potresana
je mnogim sukobima. Najpoznatiji sukobi su bili Grčko – persijski ratovi
i Peloponeski. Najvažnija prekretnica u istoriji klasične Grčke je bio
Peloponeski rat gde su se sukobile dve jake države Atina i Sparta sa svojim
saveznicima. Ovaj sukob se razlikovao od drugih ratova po dugotrajnosti,
obimu ratnih operacija i žestini borbe. Rat se završio pobedom Sparte
i time je Sparta pobedila naprednu Atinu. Glavni uzrok poraza je unutrašnja
slabost vlasničke demokratije. Atinska pomorska država je predstavljala
diktaturu malom broju punopravnih Atinskih građana nad hiljadama robova
i ogromnim brojem saveznika. Zbog svoje ograničenosti Atinska robovlasnička
demokratija nije mogla pružiti saveznicima građanska prava.
Atina za neprijatelja nije imala samo Peloponeski savez već i mnoge polise
u Siciliji i Persiji koja je raspolagala ogromnim rezervama novca i ljudstva.
Sparta sa njima nije mogla pobediti Atinu, već posle velike pomoći persijskog
cara došlo je do nadmoći Sparte. Posledice Peloponeskog rata osetile su
se i u političkom životu Grčke. Atinska arhe, koja je nemilosrdno eksploatisala
robove i saveznike bila je preslaba da ujedini celu Heladu. Zbog svoje
ekonomske zaostalosti, Sparta je bila nesposobna za Dugotrajnije političko
ujedinjenje Grčke. Tako je Peloponeski rat predodredio privremenu pobedu
polisnog partikularizma, a dalji tok događaja je povukao za sobom međusobne
ratove IV- og veka pre nove ere i konačno doveo do gubitka nezavisnosti
Helade.
Sve ove nevolje nisu slomile atinski narod. U Atini 403. godine pre nove
ere je uspostavljena demokratija. Atina je bila slobodna, ali u teškom
stanju. Trgovina i zemljoradnja su bili razoreni, mornarica uništena,
utvrđenja srušena, a državna blagajna prazna. Od svih tih nevolja Atina
se polako oporavljala. Pošto je njen savez bio rasturen ona više nije
imala prvu ulogu u Grčkoj. Hegemoniju nad Grčkim polisima preuzela je
Sparta.
PROČITAJ
/ PREUZMI I DRUGE SEMINARSKE RADOVE IZ OBLASTI:
|
|
preuzmi
seminarski rad u wordu » » »
Besplatni
Seminarski Radovi
|
|